شاعری که ۶۰ سال شاعری کرد
تاریخ انتشار: ۹ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۰۲۱۹۳
منصور اوجی درباره شعرهای خود میگوید: کوتاهی، روشنی، تم مرگ، شور حیات و زندگی ویژگیهای شعر من است، اگرچه در شعر من تم مرگ وجود دارد اما غیر از آن شور حیات نیز در اشعارم وجود دارد و مرگ گرچه میآید اما آنکه برنده است، زندگی است.
به گزار ایسنا، منصور اوجی متولد نهم آذرماه سال ۱۳۱۶ در شیراز بود و در ۸۴ سال عمری که پشت سر گذاشت، بیش از ۶۰ سال شاعری کرد و حدود بیست و چند کتاب شعر در کارنامه شعری خود به ثبت رساند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به گفته خودش نخستین شعرش با عنوان «لحظه» در سال ۱۳۳۶ یا ۱۳۳۷ در مجله «فردوسی» منتشر شد. همچنین نخستین مجموعه شعرش با عنوان «باغ شب» در سال ۱۳۴۴ در انتشارات آیین تربیت در شیراز منتشر شد.
او پس از سالها شاعری و در سالهای پایانی عمر خود میگفت «من شعر نمیگویم، شعر مرا میگوید».
این شاعر درباره خودش گفته بود: پدرم شاعر بود و آن زمان چون وسایل سرگرمکننده نبود، ما شعرخوانی میکردیم؛ در نتیجه، من ارثی و محیطی شاعر شدم. دو خواهرم نیز شعر میگویند.
کلاس ششم ابتدایی بودم که یک هفته مریض شدم و در خانه ماندم. در کتابخانه پدرم، رباعیات خطی خیام را یافتم و اگر شعرم کوتاه شد و تم مرگ یافت، تأثیر همین رباعیات خیام بر من بود. در دبیرستان که بودم، اول غزل میگفتم.
در سیکل دوم دبیرستان دو کتاب «زمستان» مهدی اخوان ثالث و «هوای تازه» احمد شاملو منتشر شده بودند و من توسط این دو کتاب با شعر نیمایی آشنا شدم و نهایتاً به شعر نیمایی کشیده شدم و شعر گفتم. کوتاهی، روشنی، تم مرگ، شور حیات و زندگی ویژگیهای شعر من است، همچنانکه خیام و باباطاهر شعر کوتاه میگفتند من نیز کوتاه شعر میگویم. شفافیت شعر من از سعدی میآید که روشنی و شفافیت دارد. اگرچه در شعر من تم مرگ وجود دارد که ناشی از فوت مادر و پدربزرگ و دیگر عزیزان است، اما غیر از آن شور حیات نیز در اشعارم وجود دارد و مرگ گرچه میآید اما آنکه برنده است، زندگی است.
به بهانه زادروز او تعدادی از شعرهایش بازنشر میشود:
در زیر این بلند
ما شرقیان هماره سرودی سرودهایم
با تیغ بر گلوگاه
در نوبت پگاه:
- "بر سبزههای خاک
پروانهایم ما
با طول عمر خویش
کوتاه، مثل آه!"
******
خوشا گلی که بروید مدام
و تا به پس مرگ
که مرگ، خط زدن جسم ماست از دنیا
و نام پاره ای از ما.
ولی نه نام تو، شاعر،
ولی نه نام شما،
خوشا گلی که ببوید مدام .
*****
کجاست بام بلندی؟
و نردبام بلندی؟ -
که بر شود، و بماند بر سر دنیا
و بر شوی و بمانی بر آن و نعره برآری:
- "هوای باغ نکردیم و دور باغ گذشت!..."
*****
جیرجیرک توی تاریکی
او به یاد کیست
کاین گونه بلند یک نفس می خواند؟
او به یاد کیست، کاین گونه مدام؟
جیرجیرک توی تاریکی ، آه!
****
در من هزاران خاطره بیدار کرده است
گاهی زلال خنده ای، برگی بر آبی
گاهی چراغ روشنی در نقطهای دور
گاهی سرود سهرهای
گاهی گلی سرخ.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: منصور اوجی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر قیمت طلا تعطیلی مدارس تيم ملی فوتبال ايران شور حیات شعر من
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۰۲۱۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بزرگترین شاعر شیعی کشمیر
نسخه خطی نفیسی از دیوان «جویا تبریزی» در کتابخانه خدابخش هندوستان نگهداری میشود. او را بزرگترین شاعر شیعی کشمیر میدانند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرگزاری تسنیم، نسخه خطی نفیسی از سرودههای «جویا تبریزی» در کتابخانه خدابخش هند نگهداری میشود. میرزا داراببیگ، متخلص به جویا، از شاعران شیعی سده یازدهم و آغاز سده دوازدهم در هند بود. پدرش، ملاسامری، شاعر بود و سامری تخلص میکرد. اجداد جویا در اصل ایرانی بودند و از آنجا به کشمیر مهاجرت کرده بودند. او در کشمیر به دنیا آمد. برخی منابع، اصل وی را تبریزی دانستهاند و کلیاتش نیز با همین عنوان به چاپ رسیده است. برادر او، کامرانبیگ، نیز شاعر بود و «گویا» تخلص میکرد، ولی به اندازه جویا شهرت نیافت.
از زندگی جویا اطلاع چندانی در دست نیست. بنابر آنچه در باره او نوشتهاند، وی معاصر اورنگزیب عالمگیر بود و استادان او در شعر ملاعلیرضا تجلی، محمد سعید اشرف مازندرانی و میر معزفطرت بودند. او در سخنپردازی از صائب تبریزی پیروی میکرد و بهنوشته واله داغستانی در کشمیر با کلیم و صائب ملاقات کرده بود.
آرزو, وی را برجستهترین شاعر کشمیر دانسته و گفته است که تمام شاعران کشمیر پس از او, یا از شاگردانش بودهاند یا از تربیتشدگان وی بودند. جویا در اشعار خود حاکمان کشمیر را مدح کرده است، بهویژه نواب ابراهیمخان، که مانند جویا شیعهمذهب و از حامیان بزرگ او بود و در تربیت شعریاش تاثیر مهمی داشت.
قدیمیترین قرآن جهان کجاست؟اهمیت جویا در غزلسرایی اوست. از ویژگیهای شعری او مضامین بدیع و کاربرد ترکیبات استعاری و مجازی و متناقضنما (پارادوکس)، کاربرد فراوان امثال و اصطلاحات، بهکاربردن صنعت مراعات نظیر و تمثیل و ارسالالمثل، و مهارت در ساختن مادّه تاریخ است. نثر او مرصع و متکلفانه است. جویا اشعاری در استقبال از غزلیات حافظ سروده و اشعاری را نیز از کلیم و صائب و طالب تضمین کرده است. او قصایدی در نعت امامان معصوم دارد. وی در سال 1706م/ 1118ق در کشمیر درگذشت.
انتهای پیام/